21 maart 2017 18u Naamsepoort Brussel
De woningnood en problemen daaromtrent zijn in België en daarbuiten nog steeds belangrijk en gaat in een constante crescendo. Zo stopt de onevenwichtige stijging bv. niet waardoor huurders een steeds groter deel van hun inkomsten eraan moeten geven. De gemiddelde huurprijs was 346 euro in 1992 en in 2013 al 695 euro. Enkel al van 2004 tot 2013 ging de huurprijs met 20% omhoog. Ter herinnering: als alleenstaande krijg je 860 euro bij het OCMW en 760 euro werkloosheidsuitkering. Hoe kan je nog een betaalbare woning vinden dan? Daarenboven wil menig huisbaas niet eens verhuren aan uitkeringsgerechtigden, alsook de opkomende ‘anti-kraak’ bedrijven. Tenzij het bouwvallige en/of ongezonde woningen betreft, dan zijn zij de eerste doelgroep, goed wetende dat deze précairen de middelen noch de positie hebben om te klagen, uit angst geen woonst meer te vinden.

Tussen 2010 en 2015 zou het aantal daklozen gestegen zijn met 33%, wat het totaal in Brussel op 5000 brengt. In diezelfde tijd wordt het aantal leegstaande woningen op 15 000 tot 30 000 geschat, wat neerkomt op 3 tot 6 leegstaande woningen per dakloze in de hoofdstad. Dakloosheid is geen onoverkomelijke natuurwet, maar een gebrek aan politieke wil om het recht op huisvesting boven het recht op eigendom te waarderen. Speculatie speelt in deze leegstand ook zijn rol, door vrijwillig gebouwen leeg te laten staan, zodoende een virtueel tekort op de woningmarkt te verkrijgen. Met als gevolg: huurprijzen die stijgen of hoog blijven!

De situatie binnen de sector van de sociale huisvestingsmaatschappijen is er niet beter op. Door slecht beheer en gebrek aan politieke wil blijven er tal van sociale woningen leegstaan. Dit terwijl er bijna 50 000 huishoudens op wachtlijsten staan, meestal jarenlang. Twee frapante voorbeelden zijn de sociale woningen in de wijk La Roue in Anderlecht, waar 80 woningen toegemetseld staan te verkrotten en de tuinwijk Floréal in Watermaal-Bosvoorde, waar tot wel 164 woningen leegstaan. Deze sociale huisvestingingsmaatschappijen aarzelen niet om huurders uit te zetten die niet meer kunnen of willen betalen en zetten krakers er vaak sneller uit.

Gezien deze situatie verwachten wij niks van de staat. Diens antwoorden blijven steeds dezelfde: repressie, controle en ridicule mediatieke maatregelen. Uitzettingsprocedures worden sneller en sneller. Politieke voorstellen om de armsten te criminaliseren en kraken te gaan verbieden volgen elkaar sneller op de laatste jaren. Of nog een voorbeeld: de wet Onkelinx van 1993, die een burgemeester toestaat leegstaande panden op te eisen en herbestemmen onder bepaalde voorwaarden, is in de praktijk haast nooit toegepast. En toen laatst dit een keer wel gebeurde werd het onmiddelijk breed uitgesmeerd in de media, alsof dit schering en inslag of een precedent zou zijn.

Ons antwoord op de woningproblematiek is direct, autonoom, zonder steun van politieke partij noch syndicaat en ter dade gesteld door de eerste linie geaffecteerden. Wij bezetten leegstaanden woningen om er in te gaan wonen, activiteiten te organiseren, ontmoetingsplekken creëren, discussies, creaties. Deze plekken zijn onder zelfbeheer, horizontaal georganiseerd en vrij van martkverhoudingen, racistische, sexistische, homophobe, transphobe en andere dominanties, in de mate van het mogelijke.

Wij laten ons niet intimideren door de repressie! Laten we ons collectief organiseren om te strijden tegen de uitzettingen van krakers en huurdes. Een dak voor iedereen!

Het is om deze woorden kracht bij te zetten dat we oproepen om samen met ons, zoals vorig jaar, de straat op te gaan om te manifesteren en dit op de symbolische datum 21 maart 2017, begin van de lente en begin van de uitzettingen van huurders uit hun sociale woningen.

Onze politieke strijd stopt niet bij de woningproblematiek, maar we strijden ook tegen relaties van onderdrukking en overheersing. Daarom zal elk onderdrukkend gedrag, onder welke vorm ook, niet getolereerd worden, alsook foto’s, politie en journalisten met verkeerde intenties. Voor veiligheidsredenen en respectvolle omgang, gelieve niemand te filmen of fotograferen zonder diens expliciete toestemming.

Brussel: Naamsepoort